Welkom mede Kiwi's

Goedenavond lezers,

Allereerst van harte welkom op mijn Kiwi* blog; Dees' Good-Food. Ik zal mij eerst eens even voorstellen en vertellen waarom deze blog.

Hoi, ik ben Désirée, 3 maanden te vroeg geboren op 27-06-1986 te Leiden. Ik ben woonachtig in het mooie Zeeuwse samen met mijn 2 katten Snuf & Valentijn. Ik heb altijd al te kampen gehad met overgewicht, mij is verteld dat dit o.a. ook komt omdat ik te vroeg geboren ben, ik had altijd extra voeding nodig om aan te sterken. Later de jaren, zo'n beetje de tijd dat ik op de basis & middelbare school zat, ben ik altijd gepest geweest en was ik een emo-eter. Mijn zelfbeeld was laag, nee dat had ik niet en zelfvertrouwen dat kende ik ook niet. Maar in mijn ogen was dit wie ik was en zo kon je het krijgen. Toen ik 18 was, ben ik met hulp van mijn ouders, en mijn vrienden op school 18 kilo afgevallen, door gewoon op mijn eten te letten en niet meer te snoepen. Na een half jaartje denk ik, at ik weer eens een zak chips leeg en de weegschaal zei dat ik niks aan gekomen was, dus ik dacht; hé ik kan weer eten wat ik wil. Nou, vergeet het! Vanaf toen zijn de kilo's er langzaamaan bij gekomen en bleef ik maar weer volhouden dat dit is wie ik ben en dat ik het wel best vond... Maar ja, je weet dat het niet gezond is, kleding kopen is een ergernis en ik had snel pijn, was gauw moe en zweette mij rot, nou als vrouw zijnde vind je dat absoluut niet tof! Toch maar weer naar een diëtiste, nou die was ik snel beu want van haar mocht ik echt niks en koppig dat ik was had ik zoiets; ik doe het zelf wel.. Natuurlijk doe je je best maar na een tijdje heb je het wel weer gezien en zo verwaterd dat weer voor de zoveelste keer. Dit keert elk jaar wel een paar keer terug; zelfstandig op je eten willen letten en jezelf beloven dat het dit keer ook écht gaat lukken maar elke keer verloor ik weer van het eten, het was te lekker of ik voelde mij te rot dat het mij niks kon schelen wat ik naar binnen stouwde. Ik weet niet meer in welk jaar, maar ik was een keer met de Deltaband mee (is een muziek korps, waar ik vaak mee op stap ga om te fotograferen) en ik kon ze met het lopen niet meer bijhouden, ik liep normaal altijd gelijk met ze op maar toen liep ik echt wat metertjes achter ze en toen dacht ik; Ja, jongens dit kan niet! Ik heb mij opnieuw bij een diëtiste aangemeld en ik heb nog eens 1,5 jaar in de sportschool (met tegenzin want ik moet toegeven; ik ben allergisch voor sport, trauma van sporten op school en het zit gewoon niet in me, lopen met de Deltaband vind ik daarin tegen dan weer geweldig!) gehangen maar alles zonder resultaat, dan viel ik weer een paar ons af en bij de volgende controle zat alles er weer dubbel en dwars aan en zat ik weer te huilen en depressief te zijn maar elke keer herpakte ik mijzelf weer, totdat ik echt met lood in mijn schoenen naar de diëtiste ging en ook de sportschool vaker liet voor wat het was. Dus stopte ik er maar weer eens mee.. Totdat ik merkte dat ik geen energie had, ik ging vaak om 19:30u al naar bed, om 06:00u eruit en ik had nog het gevoel alsof ik niet uitgerust was, alsof ik niet geslapen had. Op mijn werk zat ik te knikkebollen en als ik thuis kwam ging ik overdag slapen, dat is raar als je 26 bent, dit was 2013, Ik ben op een gegeven moment ermee naar de huisarts gegaan en eerst dachten we aan voorjaarsmoeheid en dat het weer beter moest worden maar hij stuurde mij toch door naar het ziekenhuis naar de longarts. Daar heb ik testen moeten doen en een slaaptest; een nachtje slapen in het ziekenhuis met allerlei slangetjes om je heen. Na een maand kreeg ik te horen dat ik slaapapneu heb, dat zijn adem stops in mijn slaap, erg gevaarlijk dus! Ik kreeg een apneu beugel, die niet mijn tanden recht zou gaan zetten maar een beugel dat er voor zorgt dat mijn kaken naar voren komen en zo blijft het slokklepje open en zo krijg je meer lucht en ga je niet snurken. Elke arts die ik toen zag en sprak vroeg mij; Heb je wel eens aan een maagverkleining gedacht? Nee, was mijn antwoord. Ze zeiden allemaal; ga er maar eens over na denken want overgewicht is de hoofdoorzaak van deze aandoening. Nou goed, ik ben er gaan over nadenken, bespreken met verschillende mensen, familie en vrienden, met mensen die wel ervaring ermee hebben en mensen die er geen ervaring mee hebben en ben ik uiteindelijk tot de beslissing gekomen om het traject in te gaan. In Oostburg ben ik door verschillende mensen gezien en gesproken, moet ik vragen beantwoorden bij een diëtiste, een gesprek met een psycholoog en oefeningen doen bij de fysiotherapeut. Dit begon allemaal in januari 2014 op 2 april 2014 kreeg ik groen licht en op 6 juni 2014 ben ik door Dr. Cardon in Terneuzen geopereerd en begon mijn nieuwe leven.

Dit is in grote lijnen waarom ik voor deze stap heb gekozen; van mijn apneu afkomen! Dat ik daarmee ook zou afvallen en weer een gezond gewicht zou krijgen was voor mij op dat moment bijzaak. 

Ik ben deze blog begonnen omdat iemand mij hierover tipte, zij wilde iets lekkers voor mij kopen maar wist niet goed wat ik wel en niet mag hebben en ze zei mij dat ze het ook niet goed kon vinden op internet en toen zei ze; jij schrijft altijd zo leuk, daar moet je iets mee doen! Nou hier is ie dan. Ik wil mijn ervaringen met jullie delen, jullie tips en advies geven en recepten met jullie delen. Jullie mogen mij altijd vragen stellen of je eigen ervaring delen in een reactie onder een blog en ik zal ze met mijn eigen ervaringen beantwoorden. 

*Waarom Kiwi? Onze maag is na de ingreep zo groot als een kiwi en ik vind dat een erg leuke benaming voor onze maag. Maagverkleining vind ik zo lang en GBP vind ik niet zo gezellig, dus Kiwi zal vaker terug komen in de blogs.

LET OP! Ik ben geen professioneel diëtist of gewichtsconsulent, voor dat laatste ga ik in de toekomst wel studeren en dan niet alleen voor GBP patiënten maar voor iedereen die moeite met zijn of haar gewicht heeft. Tot die tijd is alles gebaseerd op ervaring. Dus bij twijfel ALTIJD aan je eigen arts of diëtist navragen.


Ik hoop dat ik jullie hiermee kan inspireren en steunen voor de strijd die je gestreden hebt of nog steeds mee strijd. 

Warme groet,

Dees.